Verslag vrijwilligers

Sem, Hilde en Frances zijn van halverwege November 2018 tot Februari 2019 als vrijwilliger werkzaam geweest bij Good News South Africa. Hieronder een kort verslag van wat hun impressie van die drie maanden.

Frances:
Ik herinner me dat toen ik voor het eerst het gevoel had dat ik geroepen was om voor een langere tijd mission-werk te doen, dat ik bij mezelf bleef denken; Oh jeej, dit zou ik ZO tof vinden. Maar zou ik dat wel kunnen? Ik bleef het duwtje in mijn rug voelen en de Heer maakte heel duidelijk dat dit is waar hij mij naar toe riep. Ik was er klaar voor. Klaar om in het Koninkrijk te mogen gaan werken! Wat een eer!!
De afgelopen drie maanden heb ik mogen kamperen in Karatara. God bracht me naar Zuid Afrika en ik ben zo blij dat Hij dat heeft gedaan. Wonend midden in de gemeenschap waar we mee werkten, tussen de bergen. Het was een achtbaan, maar mét zoveel vreugde. De lucht was ongelooflijk, met een sterrenhemel waar je zelfs sterretjes van in je ogen krijgt.

Ik heb zo’n ontzettend gave tijd gehad in Karatara. De mensen, het land, dienen, maar wat ik het mooiste vond, is dat mijn perspectief van dienen absoluut nog beter tot zijn recht is gekomen. Het is niet alleen dienen. Het is echt Gods liefde die door ons wordt uitgestort in alles wat we doen. God heeft me zo gezegend door me hierheen te brengen.

Ik kan niet iets groots of ongelofelijks doen, maar omdat ik God eer in alle situaties, kan Hij wonderen verrichten in en door mij. Ik geloof dat wij zijn gemaakt om de wereld voor iemand te veranderen. Om iemand te dienen. Om van iemand te houden zoals Jezus ons ook lief heeft gehad. Om Zijn licht te verspreiden. Het werk wat ik heb gedaan in Karatara, was een droom van mij, en dat was mogelijk.
De afgelopen maanden hebben we ontzettend mooie programma’s gedraaid in het Lighthouse. Een plek waar licht is en waar ze volop aandacht krijgen. Sport en spel, creatieve activiteiten, zingen, dansen en gezellig samen zijn. We hebben ze aandacht gegeven, luisterden en praatten, knuffelden en troosten en toonde waardering. Het was zo waardevol om een programma te mogen en kunnen draaien voor kinderen en jongeren die dat nodig hebben. Een plek vol van liefde, licht en vertrouwen. Even weg uit hun eigen situatie en de liefde en aandacht ontvangen die ze verdienen. Ze te laten weten dat ze er mogen zijn, dat ze geliefd zijn en allemaal parels in Gods handen.

De liefde kent GEEN taal. Deze uitdrukking heb ik wel eens eerder gehoord, maar tijdens het werk in de Zuid Afrikaanse zon, omringd door bergen, koeien en spelende kinderen leerde ik wat het echt betekende. Er hebben zulke bijzondere mooie momenten afgespeeld. Een keer was ik een paar minuten binnen en een meisje kwam naar me toe, ze bleef een tijdje bij me staan en keek toe terwijl we glimlachen uitwisselden. Na een poosje ging ze bij me zitten en wikkelde haar kleine, stoffige armpjes om de mijne. Terwijl ik nog bezig was met een spelletje Jenga spelen met andere kinderen, zat ze glimlachend naast me, om mij te supporten. De manier waarop zij liefde toonde. Daar hoefden geen woorden voor te zijn. Maar ook de manier waarop ze hongerig wás naar liefde. Een moment waarin zo duidelijk werd dat liefhebben is dienen zo belangrijk is.

Wat was het tof om te helpen bij het planten van een zaadje om Gods creaties terug te brengen in Karatara. Ik vertrouwde op Zijn vreugde, troost, kracht en energie. En dit heeft zo’n positief effect gehad op Karatara. Toen onze tijd er op zat in Karatara hoorden we een getuigenis van een medewerker van de lagere school. Ze zag er nooit naar uit om naar haar werk te gaan, kinderen waren onhandelbaar en ze had geen plezier in haar werk. Nadat de scholen weer zijn begonnen na de vakanties, was er iets gebeurd met de kinderen. Ze zijn veranderd in hun gedrag. Ze wist zeker dat dat kwam door de programma’s en de veiligheid die geboden werd in het Lighthouse. Is dat niet wonderlijk!?

Het kostte slechts een dag om zo diep verliefd te worden op Zuid Afrika en deze mensen. Ik weet dat Karatara altijd een speciale plaats in mijn hart zal innemen.

Hilde:
Tannie! Tannie! Sem! Tannie!’ inmiddels waren we de bijnaam Tannie wel gewend en ook het geschreeuw bij het hek was niets bijzonders. Totdat we ons besefte dat het nog geen 5 uur ’s ochtends was. Wat slaperig ging Frances de caravan uit en dat tot blijdschap van de kinderen. ‘Tannie kan ons asseblief in kom? Ons is verveeld’ waarop Frances antwoordde ‘Nee man ons slaap nou’.
Wat deden die kinderen daar? Wie let er op hen? Waar wonen ze? Het feit dat ze daar stonden gaf in een paar minuten weer waarom ik zo dankbaar was dat wij het werk bij het Lighthouse mochten doen. De kinderen hebben niets te doen en doen daarom maar wat ze willen. Er is weinig structuur en er zijn weinig normen en waarden.
Bij ons in de tent genoten ze en wij genoten van hen. De liefde, duidelijkheid, aandacht en het luisterende oor… ik kreeg dat allemaal van mijn ouders en vrienden maar van wie krijgen zij het?
Deze drie en halve maand ervaarde ik hoe het is om Gods liefde door te geven aan mensen om me heen. Kinderen in dit geval. Liefde geven, dat was eigenlijk het enige wat we deden en wat kan dat veel veranderen. Door een rolmodel te zijn, te laten zien wat respect is en de kinderen op een liefdevolle manier te benaderen veranderde er iets in de tent. De jongens die eerst uit waren op het onderzoeken van grenzen werden nu sympathieke gasten. Meiden die eerst een muur om zich heen hadden toonden nu hun emoties. Liefde veranderd mensen, liefde maakt heel, liefde hebben we allemaal in ons… laten we het ook allemaal doorgeven! We love because God loved us first!

Sem:
‘Boeta, Boeta!’
Zo stonden de jongens aan hek, soms buiten adem om zo snel mogelijk de tent in te rennen. Wanneer het hek eenmaal open ging stormden alle jongens zo snel mogelijk naar de pooltafel waar ik ook vaak was. Na een poosje kon ik de namen van alle jongens uitspreken. Zo kreeg een band met een jongen genaamd Carlos. Aan het begin van het vakantie programma had hij vaak een blik waaruit je kon opmaken dat het voor hem weer tijd was om te klieren en onrust te stoken. Naarmate de weken vorderden vertelden we Bijbelverhalen aan de kinderen en lieten weten dat God er voor ze is en van ze houdt. Door aandacht en liefde aan deze kinderen te geven hoopten we ook zo een stukje van Jezus uit te stralen. De maanden vlogen echt voorbij en wat heb ik een fantastische tijd gehad met onbeschrijfelijke herinneringen. Carlos zijn uitstraling was totaal veranderd! De laatste keer dat ik hem zag had hij een positieve blik in zijn ogen. God werkt! Soms hebben we niet eens heel erg door wat we voor iemand doen of wat we voor iemand betekenen. In Karatara heb ik onwijs veel geleerd van de kids en van God. Het was zo bijzonder dat je er alleen al bent voor de kids, liefde geeft en een potje met ze voetbaltafelt of poolt dat je dan al zoveel verandering ziet. Dan besef ik des te beter dat alleen God zulke dingen kan! God verdient de Glorie!
Baie baie dankie (hartelijk bedankt).