Op 8 maart was het zestien jaar geleden dat we de roeping kregen om met kinderen en jongeren in Zuid-Afrika te gaan werken. Tijdens een dienst in de Opstandingskerk in Leeuwarden werden wij destijds beiden “geschud” en vroegen afzonderlijk in een gebed of God het de ander ook duidelijk wilde maken (klik hier voor het roepingsverhaal). Vanaf die dag stond ons leven op zijn kop. De focus ging op Zuid-Afrika. We kregen positieve en minder positieve reacties over ons besluit. Een aantal mensen toonden, begrijpelijk, hun zorg, vooral met betrekking tot onze jongens. Er waren mensen die het echt zagen zitten en mensen die voorspelden dat we binnen een jaar weer terug zouden zijn. Als we naar iedereen hadden moeten luisteren dan waren we nog nergens geweest, omdat we de meest uiteenlopende en tegengestelde adviezen kregen. Twee jaar en negen maanden na onze roeping hebben we in december 2011 dan echt de stap gezet en zijn we met Dooitze en Ruben verhuisd naar dit mooie land met die lieve mensen, maar met immense problemen. Met veel “ups” en zo nu en dan ook een flinke “down” kijken we vol dankbaarheid terug op de afgelopen zestien jaar. Onze jongens hebben een fantastische tijd gehad in Zuid-Afrika en wij zijn zoveel rijker geworden door alle ervaringen en nieuwe mensen die we hebben ontmoet.

Dat sommige mensen waarschijnlijk hun hart hebben vastgehouden, komt mede doordat zij niet onze ervaring hebben beleefd. Wij hebben mensen erover verteld, maar wij konden natuurlijk nooit de ervaring die wij hadden beleefd ook andere mensen laten beleven.

Door de duidelijke roeping die we hebben ervaren, hebben we nooit getwijfeld, konden we koers houden en wisten wij welke richting wij op moesten gaan. Ondanks tegenslagen, waarbij je menselijkerwijs de handdoek in de ring zou gooien, konden we doorgaan. Daarbij alle dank aan God die ons aanwijzingen en kracht heeft gegeven en mensen op ons pad heeft gebracht die ons door moeilijke tijden heen hebben geholpen. Wij hebben de Bijbeltekst boven aan deze nieuwsbrief écht ervaren.

Met het Light House proberen we ook koers te houden. Wij zijn inmiddels al meer dan tien jaar verder nadat Theo de droom over het kinder- en jongerencentrum kreeg (klik hier voor het hele verhaal over de droom). Het permanente gebouw staat er helaas nóg niet. We krijgen regelmatig de vraag vanuit Nederland wanneer de vergunningen dan écht rond zijn. Ik heb vaak geprobeerd uit te leggen hoe het proces werkte, maar dan kwam er weer een gemeentelijk addertje onder het gras vandaan, ‘zucht”. Nu zeg ik dat het wachten is op de gemeente en dat wij het in de handen van een betrouwbaar bureau hebben gelegd. Als mensen geduld willen leren krijgen dan moeten ze bij ons komen werken 😊. Gelukkig kunnen we werken met containers en een tent. Deze staan inmiddels al meer dan zes jaar, terwijl de planning twee jaar was. Je zou er moedeloos van kunnen worden, maar dat doen we dus niet, omdat we weten welke richting we op moeten gaan. Tussendoor krijgen we zo nu en dan een knipoog van “boven” met wonderlijke dingen die gebeuren. God voorziet in financiën, grond en mensen op een manier die wij niet kunnen bedenken. Dat zijn van die heerlijke bemoedigingen die je moed en kracht geven.

Er zijn al diverse projecten die de bouw van het permanente Light House hebben ingehaald. De campsite (kampeerplek) is vorig jaar in gebruik genomen en nu net vier weken geleden ook het nieuwe klaslokaal.

We gaan door en houden koers. We hebben nog veel plannen en stippen op de horizon. Mocht een plan dichterbij komen en we hebben de middelen ervoor, dan geloven we dat het Gods plannen zijn. We hopen en vertrouwen dat dit jaar dan eindelijk alle vergunningen voor de bouw rond zullen komen. Zo niet, dan gaan we nog een jaartje verder met de containers en tent. We laten ons niet ontmoedigen.